Straks mogen we weer bij elkaar komen en zelfs met veel mensen… mits 1,5 meter uit elkaar en niet zingen! Weer naar de kerk en dan niet mogen zingen! "Citeer een Psalm", werd er gezegd in de persconferentie. En oh ja, een zangkoor mag, maar wel op afstand van elkaar en op afstand van het publiek. Twee weinig aansprekende oplossingen.


Wat nu?
Want laten we even vaststellen: zingen is wel de core-beleving van onze evangelische kerken.
 We noemen het worship, lofprijs, aanbidding, en zelden samenzang.
Het samen zingen heeft het etiket aanbidding gekregen, wat het soms ook is (als het tot God gericht is) en vaak ook niet (als het niet tot God gericht is).
Maar bijna altijd is het samen zingen de beleving. De beleving van wat een evangelische kerk evangelisch maakt en waarom mensen het "fijn" vinden. 
Niets verkeerds mee, maar ik wil onder het vergrootglas leggen, wat naar onze beleving van ons wordt afgenomen.

En nu mogen we die beleving - samen zingen - niet meer doen!
Wat nu?


Een paar opties:

1. Burgerlijke ongehoorzaamheid. 

Toch gaan doen! 
Zelfs met de gedachte in geloof: "God beschermt ons wel, want we gaan Hem aanbidden, zoals we dat altijd al gedaan hebben". 
Zoiets lijkt mij moeilijk voor een christen. De regering ongehoorzaam zijn, terwijl we tegelijk bidden of de Heer onze overheid met wijsheid en inzicht zegent.

2. Of buiten aanbidden
Nog steeds op 1,5 meter - en dan naar binnen met z'n allen naar de preek luisteren. Zie je de organisatie al voor je? Met routes en verkeersagenten? 

3. Of een bandje laten zingen en alleen luisteren. 

En probeer het zingen maar te bedwingen!

Het zijn oplossingen, waarbij we proberen toch halsstarrig vast te houden aan wat we kennen en gewend zijn. Zó deden we dat vroeger en dus proberen we dát zo veel mogelijk te benaderen.
"Tradition", om met Tevke uit Fidler on the Roof, te spreken.

Ieder nadeel heeft zijn voordeel

"Ieder nadeel heeft zijn voordeel", zei een andere J.C.
Misschien kunnen we op die manier eens kijken naar de uitdaging, die voor ons ligt.
Het wordt streng aanbevolen om niet samen te gaan zingen. Daarmee lijkt de regering ons te verbieden te aanbidden. Maar aanbidden is meer dan zingen alleen. Onze samenzang is slechts een vorm of een vehikel bij onze aanbidding.
Eindeloos veel preken zijn er gehouden over wat aanbidding is, buiten onze eigen "beleefcultuur".
We weten het best. 
Je kan God ook aanbidden op andere wijzen dan alleen met de Opwekkingscultuur.
 Dus waarom niet het voordeel oppakken?

Nu worden we door de staat gedwongen onze aanbidding anders vorm te geven, dan door samenzang.

We mogen niet zingen, maar we mogen wel aanbidden.
Kunnen we het nadeel van de 1,5 meter cultuur gebruiken als vehikel voor onze aanbidding?
Is het mogelijk om juist die isolatie van 1,5 meter en het verbod te zingen, dat ons stil maakt, gebruiken als beleving?
We beleven samen de afstand; we beleven samen het zwijgen - de stilte.
Zou God in die afstand en in die stilte kunnen komen, zodat we samen God beleven?
Ik denk van wel! Ik denk van juist wel!

In plaats van een beleving gestoeld op samen-zang, kunnen we de beleving van samen-stilte beleven.
Het is geen keuze van óf óf. Het een is ook niet beter dan het andere. Het is slechts een andere vorm. We doen nu dít, alleen omdat we dát niet kunnen op dit moment.

Dit zou je kunnen doen:

• Je maakt tijd vrij om een aanbiddingspsalm voor te lezen, ondersteund met instrumentale muziek (live of cd) en je geeft een paar minuten stilte om de tekst te verwerken naar stilte gebed, terwijl dragende muziek doorgaat.
  (Dus geen bekende liederen, want die nodigen uit tot… samenzang)
• Je kunt hetzelfde doen met de woorden (uitspraken) van Jezus, die direct slaan op de liefde van God de Vader voor ons. Daarbij kun je meditatiebegeleiding geven met vragen als: wat zegt deze tekst tot jou?
  En de absoluut mooiste vraag: Wat zegt de Heer in deze tekst tegen jou? (Neem bv bij Joh 17:21)
  Je vertrouwt dan dat de Heilige Geest direct tot de mensen spreekt buiten jou om!
• Je kunt ook doen wat ze in Taizé doen: een simpele tekst uit het evangelie voorlezen en daarna is iedereen 6 minuten stil.
  (Tienduizenden mensen - merendeels jongeren worden daar ieder jaar door God aangesproken)
• Je kunt ook gewoon naar een stuk klassieke muziek luisteren, zoals uit Händel's Messiah - of The Young Messiah of uit Bachs Passion. Je kunt dan de betreffende bijbelteksten vooraf printen, zodat men kan mediteren onder het luisteren.
• En om het toch wat evangelisch of Pinksteren te maken: waarom doe je niet een van bovenstaande dingen en vraag daarna of mensen een getuigenis hebben over wat God tot hen gezegd heeft?

Wie durft?
Wat een uitdaging reikt de staat ons aan in de komende tijd! Ik ben heel benieuwd of er gemeenten en kerken zijn die deze handschoen oppakken met een verruiming van onze aanbidding.
En als een verrijking van ons samen-kerk-zijn gaan beleven.