Uitzien naar kerst: het feest van verwondering
Hij is de enige Hoop
Het is bijna kerst. Het is een tijd van verwachting. Verwachting naar kerst en naar de wederkomst. In beide gevallen verwachting naar de Messias, de Verlossende Koning.
Genieten
Ik geniet ieder jaar weer van advent en kerst. Het toeleven naar de feestdagen en het vieren van het kerstfeest in kerk en gezin. En alles werkt mee! Het weer, de donkere dagen, de muziek op straat, het Leger des Heils. Zelfs de commercie die 'Komt laten wij aanbidden' in de Bijenkorf speelt.
Ja, ik geniet ieder jaar intens. Dit is hét feest om cadeautjes te geven aan geliefden. Want dit is het feest waarin God het grootste cadeau ooit aan ons gaf.
En dus vier ik kerst met alles erop en eraan. Dus ook met cadeaus! Ik hoor wel eens dat christenen dat heidens vinden, maar ik zou cadeautjes geven niet heidens kunnen noemen. Zeker niet als we daarmee God willen volgen, die Zelf met Jezus het grootste cadeau ooit gaf.
De andere kant
Maar er zit ook een andere kant aan de tijd van advent. De adventstijd die wij keurig in vier weekjes met bijbehorende kaarsen opdelen. Maar om die wachttijd echt te beleven zoals bedoeld, vind ik wat lastiger.
Want ík ben geen verbanneling aan de rivier de Eufraat. Ik ben geen slaaf in een vreemd land. Ook leef ik niet in een land dat onderdrukt wordt door een wereldmacht die burgers verkracht en afperst; ik ben zelfs geen gelovige met enkel ‘hoopvolle verwachting’.
Zekerheden
Ik ben een Nederlander, levend in een vrij land waar generaties van mijn familie gewoond hebben. Waar de grootste bedreiging de toelating van een aantal vreemdelingen is. Vreemdelingen die nog geen 0,5% van onze bevolking uitmaken. Ik leef in een land waar vanaf mijn generatie niemand oorlog of onderdrukking gekend heeft.
Verwachting
Het valt dan als Nederlander niet mee om in het verhaal van advent te stappen. Het adventsgevoel dat de Israëlieten hadden toen ze ballingen waren in Babylon. Waar ze moesten wachten en waar ze hoopten op verlossing. Of toen ze slaven waren in Egypte en eerst de hoop en toen het geloof begon te groeien voor een bevrijding. Of in de tijd van Jozef en Maria, toen de Romeinen het land overheersten en onderdukten. En God al vierhonderd jaar niets van zich liet horen.
Die mensen leefden in verwachting! Hoop op een komende Verlosser, Bevrijder. Hoop dat God toch een keer zou gaan ingrijpen in de geschiedenis van Zijn volk.
Wachten en lijden
Maar wel een hoop die gepaard ging met wachten, lang wachten. Erg lang wachten, soms generaties lang. En een hoop die gepaard ging met lijden, lang lijden. Erg lang lijden, soms generaties lang.
En die elementen vind ik moeilijk. Wachten en lijden zijn twee zaken die ik liever vermijd. Ze passen slecht in mijn evangelische beleving, waar ik geleerd heb mijn zegeningen te tellen en veel feestliederen te zingen. Voor de klaagliederen - een heel boek uit de Bijbel - is weinig plaats. Of beter gezegd, die verbannen we liever naar de privé-sfeer en weg uit onze fijne diensten.
Zie ook EO GelovenEO GelovenHoop
Toch heb ik ervoor gekozen om deze advent veel mediteren en nadenken over hoopvolle verwachting. Kies ik er voor me te verplaatsen in het leven van hen die lijden. Of dat nu vreemdelingen, voedselbankbezoekers, zieken, weduwen of wezen zijn. Het zal je maar overkomen!
En zal ik me afvragen of ik er ben voor hen in hun wachten en lijden. Er zijn en daarmee hoop geven. Hoop op leven, hoop op een betere toekomst, hoop op verlossing en bevrijding.
Toch ga ik, als geloofszekere deze advent veel mediteren en nadenken over onze onzekere wereld met hoopvolle verwachting voor een betere wereld. Ik kies ervoor mee te werken aan rechtvaardigheid; een eerlijke en schonere wereld. En daar ga ik ook voor bidden. Voorbede doen en meewerken aan de vervulling van het Koninkrijk. Want deze wereld is in grote nood en staat in brand. In hoop en met verwachting voorbede doen dat die langverwachte Koning komt.
En Hij zal komen.
Net zo verrassend als die baby in Bethlehem, maar niet zo kwetsbaar.
Hij is de enige Hoop die de stallen van de mensheid en de sterren van een hemels koninkrijk aan elkaar verbindt.
En dus geniet ik van de sfeer rondom Kerst…het bij elkaar kruipen, in de duisternis. En dan in het midden van die duisternis feest vieren, omdat God in onze duisternis is gekomen. Om zichzelf te laten kennen. Hij is de enige hoop die de stallen van de mensheid en de sterren van een hemels koninkrijk aan elkaar verbindt.